سیاه بخت

لغت نامه دهخدا

سیاه بخت. [ ب َ ] ( ص مرکب ) بدطالع و شوم. ( آنندراج ). بدبخت. تیره بخت. || زنی که شوی آنرا دوست ندارد و مطبوع بوی نباشد. ( یادداشت بخط مؤلف ).

فرهنگ عمید

تیره بخت، بدبخت، بدطالع، بی طالع، بداختر.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - بدبخت تیره بخت . ۲ - دختر مسن بی شوی . ۳ - زنی که در ازدواج خود بدبخت شده .