لغت نامه دهخدا ( خوش آوا ) خوش آوا. [ خوَش ْ / خُش ْ ] ( ص مرکب ) آنکه آواز مطبوع دارد. ( یادداشت مؤلف ) : ای بلبل خوش آوا آوا ده ای ساقی آن قدح را با ماده.رودکی.
