خشک دامان

لغت نامه دهخدا

خشک دامان. [ خ ُ ] ( ص مرکب ) نیکوکار. پاکدامن. خشک دامن. مقابل تردامن :
خشک دامان شوم انشأاﷲ.خاقانی.اصفیا را پیش کوه استاده سوزان دل چو شمع
همچو شمعاز اشک غرق و خشک دامان دیده اند.خاقانی.