لغت نامه دهخدا
خسی. [ خ َ ] ( حامص ) حقارت. پستی. دونی. ( ناظم الاطباء ) :
چرا که باز نداری چو مردمان بهوش
خسیس جان و تنت را ز ناکسی و خسی.ناصرخسرو ( دیوان چ تقوی ص 470 ).گر او راه دوزخ گرفت از خسی
ازیراه دیگر تو در وی رسی.سعدی ( بوستان ).
خسی. [ خ َ سی ی ] ( ع اِ ) گلیم مانند و یا خرگاه مانندی که ازپشم گوسفند بافند. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ).
خسی ٔ. [ خ َ ] ( ع اِ ) صوف ردی. ( منتهی الارب ).
