حله باف

لغت نامه دهخدا

حله باف. [ح ُل ْ ل َ / ل ِ ] ( نف مرکب ) بافنده حله :
تا صبا شد حله باف و ابر شد گوهرفشان
هیچ لعبت در چمن خالی ز طوق و یاره نیست.کمال الدین اسماعیل.

فرهنگ فارسی

بافنده حله

گزارش محتوای نامناسب

فال گیر

بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم

فال قهوه

فال آرزو