لغت نامه دهخدا
ابن نجار. [ اِ ن ُ ن َج ْ جا ] ( اِخ ) حافظ محب الدین ابوعبداﷲ محمدبن محمودبن حسن بن هبةاﷲ. ادیب و مورخ و محدث. مولد او بغداد به سال 578 هَ. ق. مدت بیست وهفت سال بسفرهای علمی و بسیاحت گذرانید و بسیاری از بلاد اسلام را بدیدو درک صحبت عده ای عظیم از اساتید کرد. او راست : ذیلی طویل بر تاریخ بغداد خطیب و از تألیفات دیگر اوست : القمرالمنیر فی المسندالکبیر. کنزالانام فی معرفة السنن والاحکام. المتفق و المفترق. نسبة المحدّثین الی الاَّباء و البلدان. العوالی. المعجم. جنةالناظرین فی معرفة التابعین. الکمال فی معرفة الرجال. العقدالفائق فی عیون اخبار الدنیا و محاسن تواریخ الخلائق. الدرةالثمینه فی اخبار المدینه. نزهةالوری فی اخبار ام القری. روضةالاولیاء فی مسجد ایلیا. الازهار فی انواع الاشعار. سلوةالوحید و غررالفوائد. مناقب الشافعی. الزهر فی محاسن شعراء اهل العصر. نشوان المحاضره. نزهةالطرف فی اخبار اهل الظرف. اخبارالمشتاق فی اخبار العشاق. الشافی فی الطب. وفات او به سال 643 بوده است.
ابن نجار. [ اِ ن ُ ن َج ْ جا ] ( اِخ ) ابوالحسین محمدبن جعفربن محمد تمیمی کوفی. مورخ و نحوی. مولد او به سال 303 هَ. ق. در کوفه. وی از شاگردان ابن درید و نفطویه است. او راست کتابی در تاریخ کوفه و کتابی در نحو. وفات در 402.
