المنافقون

لغت نامه دهخدا

المنافقون. [ اَ م ُ ف ِ ] ( اِخ ) نام سوره ای است از قرآن کریم ،مدنی است و یازده آیه دارد. رجوع به منافقون شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
نفق (۱۱۱ بار)
«منافق» در اصل از مادّه «نَفْق» (بر وزن نفخ) به معنای نفوذ و پیشروی است و «نَفَق» (بر وزن شفق) به معنای کانال ها و نقب هایی است که زیر زمین می زنند، تا برای استتار یا فرار از آن استفاده کنند. بعضی از مفسران گفته اند: بسیاری از حیوانات مانند: موش صحرایی، روباه و سوسمار، برای لانه خود دو سوراخ قرار می دهند: یکی آشکار، که از آن وارد و خارج می شوند، و دیگری پنهانی، که اگر احساس خطری کنند از آن می گریزند، این سوراخ پنهانی را «نافقاء» گویند.
و به این ترتیب، «منافق» کسی است که: طریقی مرموز و مخفیانه برای خود برگزیده، تا با مخفی کاری و پنهان کاری، در جامعه نفوذ کند، و به هنگام خطر، از طریق دیگر فرار نماید.
«نَفَق» در اصل به معنای «نقب، و راه های زیرزمینی» است، که برای استتار یا فرار از آن استفاده می کنند و اگر به انسانِ دو رو، «منافق» گفته می شود، نیز به تناسب این است که علاوه بر راه و روش ظاهری، راه و روش مخفیانه ای نیز برای خود دارد.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم