دانشنامه آزاد فارسی
(نام اصلی: انجمن خیریۀ حجتیّۀ مهدویّه) عنوان تشکیلاتی مخالف و معارض بهائیت در ایران، پایه گذاری شده در اوایل دهۀ ۱۳۳۰ش، توسط شیخ محمود ذاکرزادۀ تولّایی مشهور به شیخ محمود حلبی. سابقۀ مخالفت با فرقه های بابیه و بهائیت در ایران به عهد قاجار بازمی گردد. در دورۀ جدید، از دهۀ ۱۳۳۰ش به بعد، فرقۀ بهائیت با تشکیلات و سازماندهی خاص و با برخورداری از حمایت های کشورهای انگلیس و سپس امریکا دست به تبلیغ و فعالیت در ایران زد و نفوذ گسترده ای در رژیم پهلوی پیدا کرد. همین امر موجب ایجاد حساسیت و واکنش در برخی اشخاص و نهادهای مذهبی ایران شد. حلبی ساکن مشهد و از هواداران نهضت مقاومت ملّی بود، امّا به تهران رفت و در آن جا انجمن را پایه گذاری کرد. به زودی انجمن رشد بسیاری کرد و با تبلیغات خود هزاران تن از جوانان مذهبی را آموزش داد، به نحوی که به انجمن ضد بهائیت اشتهار یافت و کتب و نشریات زیادی نیز منتشر کرد. با ریاستِ شیخ حلبی، انجمن دارای یک هیئت مدیره بود که همۀ فعالیت های انجمن زیر نظر آن قرار داشت. فعالیت انجمن با اخذ پروانۀ دولتی و کاملاً قانونی بود و کمیته های مختلفی داشت که زیر نظر هیئت مدیره فعالیت می کردند. انجمن حجتّیه با سه دهه کار تشکیلاتی و لزوم فعالیت های پیچیده در برابر تشکیلات وسیع و منسجم بهائیت، رفته رفته به سازمانی پیچیده و مجرّب بدل شد. اعضای انجمن در کمیتۀ تدریس آموزش می دیدند و آموزش آن ها سه مرحلۀ مشخص داشت: پایه، ویژه و عالی. حساس ترین مسئلۀ مربوط به انجمن، مواضع سیاسی آن بود، زیرا آنان مبارزۀ با بهائیت را اصل دانسته و در برخی امور خیریه نظیر صدقات و تشکیل مجالس جشن یا عزاداری در مناسبت های دینی فعال بودند. در امور سیاسی، به ویژه در مقابل رژیم پهلوی به هیچ وجه معتقد و علاقه مند به مبارزۀ سیاسی نبودند. همین مسئله، موجب تقابل آنان با گروه های مبارز مذهبی و روحانیانی شد که معتقد به براندازی حکومت شاه و ایجاد حکومت اسلامی بودند. این گروه فعالیت هایی نظیر حجتّیه و سایر نهادهای دینی غیرسیاسی را که تعداد زیادی از جوانان مستعد را دور خود جمع کرده بودند نوعی انحراف از مسیر اصلی مبارزه دانسته و به شدت مورد حمله قرار می دادند. در آستانۀ انقلاب اسلامی ایران این تقابل روشن تر شد و با پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نظام جمهوری اسلامی ایران، انجمن و تشکیلات وسیع آن در سراسر کشور درگیر وضعیتی پیچیده و خاص شدند. پس از انقلاب، به رغم همۀ این مشکلات و برخی اختلافات با نظام و مسئولان جدید، فعالیت های آموزشی، خیریه و تشکیلاتی انجمن حجتّیه ادامه یافت. زمزمه های انتقادی علیه انجمن از ۱۳۶۰ رو به گسترش نهاد. امام خمینی (ره)طی خطابه ای تند و انتقادی در تاریخ ۲۱ تیرماه ۱۳۶۲ در مقابل انجمن اعلام موضع کرد و به نفی دیدگاه های آنان پرداخت. انجمن نیز ده روز بعد، در مقابل موج مخالفت های بیرونی و درونی، در روز یکم مردادماه ۱۳۶۲ طی اعلامیه ای، با اشاره به سخنرانی و نارضایتی امام خمینی (ره)، تصمیم به تعطیل فعالیت های انجمن گرفت.
