دانشنامه اسلامی
طمم (۱ بار)
«طامَّة» از مادّه «طمّ» (بر وزن فنّ) در اصل، به معنای پر کردن است و به هر چیزی که در حدّ اعلی قرار گیرد «طامّه» می گویند، و لذا به حوادث سخت و مصائب بزرگ که مملوّ از مشکلات است نیز «طامّه» اطلاق می شود، و در اینجا اشاره به قیامت است که مملوّ از حوادث هولناک می باشد و توصیف آن به «کُبری» تأکید بیشتری درباره اهمیت و عظمت این حادثه بی نظیر است.
. طامّة از نامهای قیامت است. و اصل آن غلبه و تجاوز است در مثل آمده: «جوی الوادی فطمّ علی القری» سیل جاری شد و قریهها را زیر آب گرفت. علی هذا علت تسمیه قیامت به طامّة آن است که بر هر چیز غلبه و برتری کند چنانکه به عنوان احاطه بر همه چیز فرموده: . که غاشیة به معنی احاطه کننده و پوشاننده است. در نهایه اصل طم را کثرت و بزرگی گفته است: یعنی چون حادثه بزرگ که بر همه غالب است، آید آن روز انسان کار خود را یاد کند، این لفظ فقط یکبار در قرآن آمده است.
