معنی قاسم رسی

لغت نامه دهخدا

قاسم رسی. [ س ِ رَس ْ سی ی ] ( اِخ ) ابن ابراهیم بن اسماعیل حسنی علوی ، مکنی به ابومحمد ومشهور به رسی ( 169 - 246 هَ. ق. ) از پیشوایان زیدیه و مردی دانشمند و فقیه و شاعر بود. وی برادر ابن طباطبا ( محمدبن ابراهیم ) است. در کوهستان قدس پیرامون مدینه سکونت داشت. و پس از مرگ برادر به سال 199 هَ. ق. دعوت خود را آشکار کرد و در «الرس » وفات یافت. او را بیست ویک رساله است و از آنها است : 1- امامت. 2- رد بر ابن مقفع. 3- سیاست النفس. 4- العدل و التوحید. 5- الناسخ والمنسوخ.مرزبانی وی را در شمار شعرا یاد کرده و به پیشوائی و کتابهای او اشاره نکرده ، و شعری نیکو از او آورده است. من جمله ابیاتی است که به این شعر ختم میشود:
اذا اکدی جنی وطن
فلی فی الارض منعرج.
و گوید یکی از فرزندان او حسین بن حسن بن قاسم زیدی صاحب یمن است. رجوع به تاریخ الیمن ص 18 والبعثة المصریه ص 23 و مرزبانی ص 335 و زرکلی چ 2 ج 6 ص 5 شود. وی ملقب به ترجمان الدین وجد ائمه رسی یمن است. به سال 246 هَ. ق. / 860 م. وفات یافت. یکی از نبیرگان قاسم رسی از مدعیان امامت در عصر مأمون خلیفه به اسم یحیی الهادی در سعدا از بلاد یمن شعبه ای از فرقه زیدیه تأسیس کرد که ائمه آن هنوز نیز در آن سرزمین به امامت فرقه خود باقی هستند. ( ترجمه طبقات سلاطین لین پول چ 1313 تهران ص 92 ).

دانشنامه آزاد فارسی

قاسم رَسّی (169ـ۲۴۶ق)
از بزرگان فقها و امامان زیدیه. فرزند ابراهیم بن اسماعیل و نوادۀ امام حسن مجتبی (ع ) بود و پس از فراگیری قرآن، و علوم اسلامی به مصر رفت . در آن جا با آثار یهودیان و مسیحیان آشنا شد و به مباحثه با دانشمندان مسلمان و غیرمسلمان پرداخت . همچنین رَدّیه هایی بر عقاید مانوی ، مسیحی و دیگر فرقِ مذهبی نوشت . اقامت در مصر، بینش مذهبی او را تحت تأثیر قرار داد. با شروع فعالیت های سیاسی ، تحت تعقیب قرار گرفت و ناچار مصر را در ۲۱۱ق ترک کرد و به حجاز بازگشت . او در رَسّ (محلی در اطراف مدینه ) اقامت گزید و تا زمان مرگ به تعلیم پیروان و نگارش آثار خود پرداخت . به رغم برخی ادعاها، هیچ شاهدی از مبارزۀ آشکار و قیام او برضد عباسیان وجود ندارد. تعالیم مذهبی او اساس معتقدات زیدیان در طبرستان و یمن بود.