نیشابوری

نیشابوری. [ ن َ ] ( اِخ ) ابوجعفر نیشابوری. از عرفای قرن هشتم و از مشایخ قطب راوندی متوفی 573 هَ.ق. رجوع به ریحانة الادب ج 6 ص 277 و روضات الجنات ص 266 شود.
نیشابوری. [ ن َ ] ( اِخ ) جعفربن محمدبن مظفر علوی امامی نیشابوری، مکنی به ابوابراهیم. از احفاد امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب و از اکابر علما و محدثان قرن پنجم است. وی به سال 440 هَ. ق. از نیشابور به بغداد رفت و به سال 448 در نیشابور درگذشت. رجوع به ریحانة الادب ج 6 ص 287 و کنی و القاب ج 6 ص 187 شود.
نیشابوری. [ ن َ ] ( اِخ ) حسن بن محمدبن حبیب واعظ نیشابوری، مکنی به ابوالقاسم. ادیب و نحوی و مورخ قرن چهارم و پنجم است. از تصانیف اوست: تفسیر قرآن مجید که به تفسیر نیشابوری قدیم معروف است و کتاب عقلاءالمجانین. عبدالملک ثعالبی از شاگردان وی بوده است. به زبان عربی اشعار دارد و به سال 406 هَ. ق. درگذشته است. رجوع به ریحانة الادب ج 6 ص 278 و مقدمه عقلاءالمجانین چ مصر و کشف الظنون شود.
نیشابوری. [ ن َ ]( اِخ ) حسن بن مظفر اعمی، مکنی به ابوعلی و مشهور به نیشابوری. از علمای عامه و از مشایخ زمخشری است. در قرن پنجم می زیسته و به سال 442 یا 443 هَ. ق. درگذشته است. او راست: تهذیب اصلاح المنطق ابن السکیت، تهذیب دیوان الادب اسحاق بن ابراهیم فاریابی، ذیل تتمة الیتیمه عبدالملک ثعالبی، و دیوان شعر. رجوع به ریحانةالادب ج 6 ص 279 و کشف الظنون و روضات الجنات ص 26 شود.
نیشابوری. [ ن َ ] ( اِخ ) علی بن عبداﷲبن احمد نیشابوری سبزاواری، مشهور به ابن ابی الطیب. از مفسران و اکابر علمای عامه قرن پنجم و از معاصران سلطان محمود غزنوی است. سه تفسیر به نامهای تفسیر اصغر و تفسیر اوسط و تفسیر کبیر نوشته است وبه دربار سلطان محمود اهدا کرده است. وی به سال 458هَ. ق. در سبزوار درگذشته است. ( از ریحانة الادب ج 6ص 279 ) ( روضات الجنات ص 225 ) ( معجم الادباء ج 13 ص 273 ).
نیشابوری. [ ن َ ] ( اِخ ) لطف اﷲ ( مولانا... ) از فضلا و شاعران و صوفیان اواخر قرن هشتم و اوایل قرن نهم است. اشعاری در مدح پیشوایان مذهب شیعه سروده است و مدایحی نیزبرای میران شاه بن تیمور لنگ. در اواخر عمر از نیشابور به ده قدمگاه رفته و در آنجا انزوا گزیده و به سال 810 هَ. ق. در همان ده وفات یافته است. او راست:
دیشب ز سر صدق و صفای دل من 
در میکده آن روح فزای دل من