لغت نامه دهخدا
هر آنکه بر طلب مال ، عمر مایه گرفت
چو روزگار برآمد نه مایه ماند ونه سود.ناصرخسرو. || نیرو گرفتن. استعداد یافتن. آرایش یافتن :
مگر که باغ زنیسان چو ملک مایه گرفت
ز طبع و خاطر خورشید خسرو ایران.مسعودسعد.- مایه گرفتن ابر ؛ اشباع شدن آن. بارور شدن ابر :
گذشته بابنه آنجا که مایه گیرد ابر
رسیده با سپه آنجا که ره نیابد باد.فرخی.|| نان برای کسی پختن. از کسی شکوه و شکایت کردن و مقدمات تنبیه و گرفتاری او را فراهم آوردن. ( فرهنگ لغات عامیانه جمال زاده ). در غیبت کسی او را در نزد دیگری منفور و مکروه ساختن. سعایت و چغلی کسی کردن. کسی را نزد دیگری مقصر و گناهکار نمودن در غیبت او. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به مایه آمدن شود.
