مانلیوس

لغت نامه دهخدا

مانلیوس. ( اِخ ) نام یکی از خانواده های بزرگ طبقه پاتریسیوس روم قدیم است که از آن مردان نامی مانند «مانلیوس کاپیتولینوس » و دیگران پدید آمده اند. ( از اعلام تمدن قدیم فوستل دو کولانژ، ترجمه نصراﷲ فلسفی ).

فرهنگ فارسی

یکی از خانواده های بزرگ روم

دانشنامه آزاد فارسی

مانْلیوس ( ـ۳۸۴پ م)(Manlius)
معروف به مارکوس مانلیوس کاپیتولینوس. کنسول روم در ۳۹۲پ م. وقتی رُم به فرماندهی بِرِنوسبه اشغال گُل ها درآمد (۳۹۰پ م) مانلیوس به کاپیتول پناه برد. گفته شده که وقتی گُل ها کوشیدند از دیوار کاپیتولبالا روند، مانلیوس با آوای غازهای مقدس بیدار شد و توانست دشمن را عقب براند. برای همین اقدام قهرمانانه به او لقب کاپیتولینوسدادند. در ۳۸۵پ م، مانلیوس از پلب هاحمایت کرد. چون آن ها تحت ظلم و ستم پاتریسینها به سر کردگی کامیلوسقرار داشتند. سال بعد پاتریسین ها او را متهم کردند که اندیشۀ پادشاهی در سر می پروراند و مردم او را به مرگ محکوم و از صخرۀ تارپئیانبه زیر انداختند. خانه اش را در کاپیتول ویران کردند و اعضای گِنِسمانلیا عهد کردند که دیگر از نام اول مارکوس استفاده نکنند.