پنج گاه

لغت نامه دهخدا

پنج گاه. [ پ َ ] ( اِ مرکب ) اوقات نماز پنجگانه. || نام پرده ای از موسیقی. ( غیاث اللغات ).
- گوشه پنج گاه ؛ گوشه ای در موسیقی.
|| خانه پنجم نرد که برای برگرفتن یک مهره از آن پنج خال کعبتین باید. رجوع به شش گاه و یک گاه شود. || کنایه از حواس خمسه باشد. ( غیاث اللغات ).

فرهنگ معین

(پَ ) (اِ. ) گوشه ای از موسیقی ایرانی در دستگاه راست پنجگاه .

فرهنگ عمید

گوشه ای در دستگاه راست پنجگاه.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- اوقات نماز پنجگانه . ۲- خان. پنجم نرد . ۳- حواس خمسه . ۴- آوازیست ایرانی و آن در پایان راست پنجگاه خوانده میشود . ( پنجگاه ) و ( سپهر ) حالت در آمد ( نوا ) را دارد و مثل این است که به نوای پنجم فوقانی رفته باشیم. سپس عشاق شنیده میشود و راست پنجگاه تبدیل به نوا میگردد.