دانشنامه اسلامی
ریشه کلمه:
شفی (۶ بار)ن (۲۳۵ بار)ی (۱۰۴۴ بار)
-به فتخ ش) کنار. حاشیه «شفا البئر» یعنی کنار چاه، نثنیه آن شفوان، جمع آن اشفاء است (مجمع - مفردات) . یعنی در کنار گودالی از آتش بودید از آن نجاتتان داد غرض از کنار آتش هلاکت است. . شفاء: به کسر (ش) به معنی صحّت و سلامت است راغب گوید: الشفاء من المرض رسیدن به کنار سلامتی است و آن اسم گردیده به صحّت. در اقرب دوا نیز گفته است از باب تسمیه سبب به اسم مسبّب که دوا سبب صحت است ، . بنابرآن که «مِنَالْقُرْآنِ» بیان «ما» است معنی آیه چنین میشود: آنچه شفا و رحمت برای مؤمنان است مازل میکنیم و آن قرآن است و به ظالمان جز زیان نمیافزاید . به نظر میآید مراد تز شفا صحت قلب است چنانکه فرموده . مرض تنها مرض بدن نیست بلکه قرآن از مرض قلب نیز نام میبرد که از مرض بدن شدید و صعب العلاج است ، . قلب مریض دوازده بار در قرآن آمده است (المعجم المفهرس). قرآن شفا و دوای دردهای قلوب است شک، حقد، حسد، شرک، کفر، نفاق که امراض قلوب اند به وسیله قرآن زدوده میشوند «هُوَ شِفاءٌ» از طرف دیگر معرفت، ایمان، عاطفه، انصاف، و غیره به وسیله آن وارد قلوب میشوند و آنهاعبارت اخرای رحمت اند لذا در زدودن اسقام قلب شفاء و در وارد کردن فضائل به قلب رحمت است . این قرآن یکپارچه رحمت و شفاء است ظالمان را جز زیان نیافزاید چنانکه در «خسر» گذشت.
