نوبهاران

لغت نامه دهخدا

نوبهاران. [ ن َ / نُو ب َ ] ( اِ مرکب ) هنگام بهار. فصل بهار :
به نوبهاران بستای ابر گریان را
که از گریستن اوست این زمین خندان.رودکی.نشاید باز چشم نوبهاران
چو بندد برف راه کوهساران.فخرالدین اسعد.