زنجانی

لغت نامه دهخدا

زنجانی. [ زَ ] ( ص نسبی ) منسوب به زنجان. رجوع به زنجان و ماده بعد شود.
زنجانی. [ زَ ] ( اِخ ) سعید الوهاب بن ابراهیم بن عبدالوهاب الخزرجی الزنجانی از علمای عربیة. او راست : 1 - تصریف العزی در صرف. 2 - الهادی ، در نحو. 3 - معیار النظار فی علوم الاشعار. وی در سال 655 هَ. ق. درگذشت. ( از اعلام زرکلی ج 2 ص 608 ). رجوع به معجم المطبوعات شود.

دانشنامه آزاد فارسی

از لهجه های ترکی که اهالی زنجان به آن سخن می گویند و به لهجه های ترکی ساوه ای، همدانی و قزوینی نزدیک است. صامت های این گویش همانند فارسی است جز این که واج های q و j، اولی به صورت حلقی و دومی به شکل /dz/ ادا می شوند. نشانة جمع -lar است: gejalar «شب ها»، در زنجانی هماوایی مصوت ها رعایت نمی شود. حالت اضافی با افزودن -si به مضاف، که بعد از مضاف الیه می آید، ساخته می شود. صفت قبل از موصوف می آید: sarinsu «آبِ خنک» و در صورتی که اسم به مصوت ختم شود به پایان صفت -i اضافه می شود. صفت فاعلی با -an پایانی ساخته می شود که به ستاک امر می چسبد. ضمایر منفصل شخصی عبارت اند از: olar/siz/biz/o/san/man. تفاوت مهم زنجانی با ترکی تبریز و اردبیل و خلخال در شناسة دوم شخص مفرد زمان های حال و آینده و ماضی نقلی است.
50010800

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] زنجانی صفت نسبت به شهر زنجان است و ممکن است به یکی از این افراد اشاره کند:
[ویکی شیعه] زنجانی (ابهام زدایی). زنجانی صفت نسبت به شهر زنجان است و ممکن است به یکی از این افراد اشاره کند: