لغت نامه دهخدا ( سبغة ) سبغة. [ س َ غ َ ] ( ع اِمص ) سعة و رفاهیت. ( اقرب الموارد ). فراخی و رفاهیت و تن آسانی. ( منتهی الارب ) : تن خویشتن سبغه دونان کنندز دشمن تحمل زبونان کنند.سعدی ( بوستان ).
