صیدافکن

لغت نامه دهخدا

صیدافکن. [ ص َ / ص ِ اَ ک َ ] ( نف مرکب ) آنکه یا آنچه صید را از پای دراندازد. شکارگیر. شکاری :
چو در نالیدن آمد طبلک باز
درآمد مرغ صیدافکن بپرواز.نظامی.زبون گیری نکرد آن شیر نخجیر
که نبود شیر صیدافکن زبون گیر.نظامی.