شاه فلک

لغت نامه دهخدا

شاه فلک. [ هَِ ف َ ل َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از آفتاب است :
ز شاه فلک تیغو مه مرکب او
زحل خود و مریخ خفتان نماید.خاقانی.خور خواهد شاهد و شاه فلک محروروار
آن همه کافور کز هندوستان افشانده اند.خاقانی.