خرقه سوز

لغت نامه دهخدا

خرقه سوز. [ خ ِ ق َ / ق ِ ] ( نف مرکب ) صوفی که از کثرت وجد یا بجهت شکر خرقه سوزاند :
گه آسوده در گوشه ای خرقه دوز
گه آشفته در مجلسی خرقه سوز.سعدی ( بوستان ).

فرهنگ عمید

۱. ویژگی درویشی که در حال جذبه خرقه را از تن درمی آورد و می سوزاند.
۲. (قید ) در حال سوزاندن خرقه: گه آسوده در گوشه ای خرقه دوز / گه آشفته در مجلسی خرقه سوز (سعدی۱: ۱۰۳ ).

فرهنگ فارسی

صوفی که از کثرت و وجد یا بجهت شکر خرقه سوزاند .