ثوبان. [ ث َ وَ ] ( ع مص ) ثوب. ثُؤب. بازگشتن پس از رفته بودن. || ثوبان مردم ؛ گرد آمدن ایشان. || ثوبان جسم ؛ فربهی گرفتن پس از لاغری از مرض. || ثَوبان حوض ؛ پر آب شدن یا نزدیک به پری شدن آن. || ثَوبَان ماء؛ گرد آمدن آب پس از رفته بودن. ثوبان. [ ث َ ] ( اِخ ) نام دو تن از صحابه کرام است. ثوبان. [ ث َ ] ( اِخ ) ابن بجدد مکنی به ابی عبداﷲ او از آزاد کردگان رسول صلوات اﷲ علیه و از حمیر یمن است. وی به حضر و سفر ملازم خدمت رسول ( ص ) بود و پس از رحلت پیغمبر مدتی بشام و زمانی به رمله و گاهی به مصر و در آخر در حمص اقامت داشت و در فتح مصر حاضر بود و بسال 51 هَ. ق. ( و بقولی 55 ) در حمص وفات کرد. از او روایات بسیار منقول است. ( قاموس الاعلام ). ثوبان. [ ث َ ] ( اِخ )ابن ابراهیم ، ابوالفیض. شیخ ذوالنون مصری یکی از اکابر عرفاء صاحب کرامات و خوارق عادات و وفات او بسال هَ. ق. بود. رجوع به ابی الفضل ثوبان... و نیز رجوع به ذوالنون مصری شود.
فرهنگ عمید
۱. بازگشتن. ۲. شفا یافتن بیمار و برگشت تندرستی و فربهی او پس از لاغریِ بیماری.
فرهنگ فارسی
ابن ابراهیم ابو الفیض شیخ ذو النون مصری یکی از اکابر عرفائ صاحب کرامات و خوراق عادت و وفات او بسال ۲۴۵ بود ٠
فرهنگ اسم ها
اسم: ثوبان (پسر) (عربی) (تلفظ: savbān) (فارسی: ثَوبان) (انگلیسی: savban) معنی: بازگشتن پس از رفته بودن، ( اَعلام ) ) نام دو تن از صحابه، ) نام ابن ابراهیم، ابوالفیض شیخ ذوالنون مصر یکی از بزرگان عرفا که صاحب کرامات و خوارق عادات بود
دانشنامه اسلامی
[ویکی اهل البیت] ابوعبداللَّه ثوبان، مولی وآزاد شده رسول خدا صلی الله علیه و آله است، وی اصالتاً اهل یمن بوده، البته برخی او را اهل سِراة (مکانی بین مکه و یمن ) و برخی اهل حِمیَر دانسته اند. او اسیر و برده گشته بود؛ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله او را خرید و آزاد کرد و فرمود: «اگر خواستی به خانواده ات بپیوند که از آنان هستی و اگر میل داشتی نزد ما بمان و از خاندان ما باش». او ماندن در خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله را برگزید و در سفر و حضر با آن حضرت بود تا این که رسول اکرم صلی الله علیه و آله از دنیا رحلت کرد. پس از آن ثوبان به رمله رفت، در آنجا خانه ای ساخت و در مصر و حمص نیز خانه هایی بنا کرد. او محدث بود و از پیامبر 128 حدیث نقل کرده، جماعتی از تابعین نیز مانند شدّادبن أوس انصاری ، جُبَیْربن نُفَیْر حَضْرَمی ، ابوادریس خَولانی ، ابوسلام أسود حبشی و ابواسماء رَحْبی ، از او روایت کرده اند. ابونُعَیم اصفهانی (متوفی 430؛ ج 1، ص 180ـ183) او را از عارفان اهل بصیرت دانسته است . ثوبان در سال 54 هجری در حمص درگذشت.
