لغت نامه دهخدا طاق طاق. ( اِ صوت ) حکایت آواز زدن چیزی بر چیزی چنانکه جامه شسته گازران بر سنگ و جز آن : گه ز طاق طاق گردنها زدن طاق طاق جامه کوبان ممتهن.مولوی.
