بادبیزن. [ زَ ] ( اِ مرکب ) بادزن را گویند و بعربی مروحه خوانند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). مِنْفَض. ( منتهی الارب ). بمعنی بادشکن که بعربی مروحه باشد. ( آنندراج ). مروحه. ( دهار ). بادبزن. بادبیزان. بادْزَنه. آنچه از جامه و برگ خرما و نی سازند و بدان باد کنند [ظ: زنند] و آنرا بادکش و بادزن و بادزنه نیز گویند، بتازیش مروحه خوانند. ( شرفنامه منیری ) : و از وی [ از ترمذ ] صابون نیک و بوریای سبز و بادبیزن خیزد. ( حدود العالم ). بر کرده پیش جوزا وز پس بنات نعش این همچو بادبیزن و آن همچو بابزن.عسجدی ( از حاشیه فرهنگ اسدی خطی نخجوانی ).ز هر سو یکی بادبیزن زبر فروهشته از پرّ طاوس نر.اسدی ( گرشاسب نامه ).... بادبیزنی و پرویزنی بیاورد و آب بر بادبیزن میفشاند از بادبیزن و پرویزن بر مثال باد و باران می آمد. ( سندبادنامه ص 96 ). شیرین بدر نمیرود از خانه بی رقیب داند شکر که دفع مگس بادبیزنست.سعدی.شیرین بضاعت بر مگس چندانکه تندی میکند او بادبیزن همچنان در دست و می آید مگس.سعدی ( طیبات ).چو بادبیزن و مسواک داشت حکم علم بشد سجاده زردک بمرشدی اشهر.نظام قاری.|| فرفره. بادفر.
فرهنگ عمید
= بادبزن
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱ - بادزن مروحه بادبزن باد بیزان بادزنه آنچه از پارچه و برگ خرما و نی و جز آن سازند و بدان باد زنند.
