تدین

لغت نامه دهخدا

تدین. [ ت َ دَی ْ ی ُ ] ( ع مص )دیندار شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ) ( دهار ) ( غیاث اللغات ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). دین دار شدن و راستکار شدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). دین داری ودرستکاری. ( ناظم الاطباء ). || وام خواستن.( تاج المصادر بیهقی ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

(تَ دَ یُّ ) [ ع . ] (مص ل . ) دین داشتن .

فرهنگ عمید

۱. دین داشتن.
۲. دین دار شدن، متدین شدن.
۳. دین داری.

فرهنگ فارسی

سید محمد( ف . آبان ۱۳۳٠ ه .ش . ) وی از مردم بیرجند و نخست طلبه بود و سپس وارد سیاست شد و چون از ناطقان زبردست حذب دمکرات بود در دورههای چهارم و پنجم بنمایندگی مجلس انتخاب گردید و بعد بریاست مجلس رسید . درادوار بعد وزیر معارف و سپس باستادی زبان عربی در دانشگاه تهران منصوب شد . پس از شهریور ۱۳۲٠ وزیرخواربار گردید . دبیرستان ملی تدین تاسیس اوست.
دین داشتن، دین دارشدن، متدین شدن، دین داری
۱-( مصدر ) دین داشتن دین دار شدن . ۲- ( اسم ) دین ورزی .

فرهنگ اسم ها

اسم: تدین (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: tadayyon) (فارسی: تَدين) (انگلیسی: tadayyon)
معنی: دینداری، درستکاری، مومن بودن، ( عربی ) دیندار بودن، مؤمن بودن

ویکی واژه

دین داشتن.