لغت نامه دهخدا
بوشهر. [ ش ِ ] ( اِخ ) شهر بوشهر. مرکز شهرستان بوشهر است که در انتهای شمال باختری شبه جزیره بوشهر واقع شده است. محل اولیه شهر مزبور در 12کیلومتری محل فعلی و نام آن ری شهر بوده که در زمان نادرشاه از لحاظ مناسب بودن محل برای بندرگاه و ساختمان شهر، محل فعلی انتخاب گردیده و در زمان کریم خان زند توسعه یافته است. قبل از احداث بندر شاپور و کشیده شدن خطآهن سرتاسری ، این بندر از لحاظ نظامی و اقتصادی دردرجه اول اهمیت بوده و حالیه بصورت بندر درجه دوم درآمده است. فاصله این شهر تا شیراز 295 و تا بندرلنگه در حدود 600 کیلومتر است. عمق دریا در اطراف این بندر، کم میباشد و بهمین علت کشتی های بزرگ جنگی وتجارتی ، قادر به پهلو گرفتن در بندرگاه شهر نیستند و ناگزیرند بفاصله 6 الی 8 کیلومتری بندرگاه لنگر بیندازند. آب مشروب شهر از باران و یک رشته قنات که بوسیله لوله وارد شهر میشود، تأمین میگردد. سکنه شهر 30542 تن است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7 ).
