بیابان گرد

لغت نامه دهخدا

بیابان گرد. [ گ َ ] ( نف مرکب ) کسی که در بیابان زیست میکند. صحراگرد باشد. بدوی. چادرنشین :
کرد صحرانشین کوه نورد
چون بیابانیان بیابان گرد.نظامی.

فرهنگ معین

(گَ ) (ص مر. ) بدوی ، چادرنشین .

فرهنگ عمید

۱. کسی که در بیابان ها می گردد.
۲. کسی که در بیابان زندگی می کند.
۳. چادرنشین.

فرهنگ فارسی

( اسم صفت ) کسی که در بیابان زیست میکند صحرا گرد بدوی چادرنشین .

ویکی واژه

بدوی، چادرنشین.