لغت نامه دهخدا
بکی. [ ب َ کی ی ] ( ع ص ) بسیار گریه کننده. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
بکی. [ ب ُ کی ی ] ( ع اِ ) ج ِ باک و باکی. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ).
بکی. [ ب َک ْ کی ] ( ص نسبی ) منسوب است به بعلبک چه منسوب به این شهر را بعلی و بکی هردو گویند. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ). و رجوع به بعلبک شود.
بکی ٔ. [ ب َ ] ( ع ص ) بکیئة. ناقة بکی ٔ، و ناقة بکیئة؛ ماده شتر کم شیر. ج ، بکاء و بکایا. ( ناظم الاطباء ).