فرود (شاهنامه). فُرود (شاهنامه)
در شاهنامۀ فردوسی ، پسر سیاوش از جَریرِه دختر پیران. در کَلات بالید و دلاوری یگانه شد. هنگامی که کِیخُسرو سپاهی را به فرماندهی طوس به جنگ با تورانیان فرستاد، از طوس خواست چون برادرش فرود در کلات است ، از راه کلات به توران نرود؛ اما طوس راه کلات را برگزید. فرود از آمدن سپاه ایران افسرده شد و از مادر خود تدبیر خواست . جریره گفت لباس رزم بپوشد و به استقبال سپاه ایران برود و تَخوار را که ایرانیان را خوب می شناخت با او همراه کرد. او همچنین نشان زَنگِۀ شاوُران و بهرام گودَرِز را به او داد تا از آن ها کمک ستاند. فرود، با دیدن بهرام ، طوس را به یک هفته مهمانی دعوت کرد و گفت سپس با هم به جنگ افراسیاب بروند. اما طوس، که مردی بی خرد بود، فرود را ناسزا گفت و ریونیز داماد خود را به پیکار او فرستاد. فرود با خدنگی او را از پای درآورد. سپس زَرَسپ پسر طوس به میدان رفت که او هم با یک تیر جان باخت . ناگزیر طوس خود روانۀ نبرد شد. تَخوار از فرود خواست که به درون دژ رود. فرود نپذیرفت و اسب طوس را هدف گرفت و از پای انداخت . چون دلاوران ایرانی پیاده نمی جنگیدند، طوس به طرف سپاه خود بازگشت . گیو از دیدن این صحنه بسیار خشمگین شد و به نبرد شتافت . فرود اسب او را نیز پی کرد. نوبت به بیژن پسر گیو رسید. او اسب فرود را از پای درآورد و فرود ناچار به درون دژ شد. روز بعد جنگ شدت گرفت، و رُهام بیژن دست فرود را انداخت . فرود درمانده به دژ پناه برد و سرانجام جان باخت . کیخسرو، با شنیدن خبر کشته شدن برادرش ، طوس را عزل کرد و او را به بند کشیده و فریبرز را بر جای او نشاند.
فرود (قلعه). فُرود (قلعه)
قلعه ای نظامی در ۳۰کیلومتری گناباد در رشته کوه های کلات. گویند همان قلعه ای است که در شاهنامه به فرود پسر سیاوش از جریره، دختر پیران ویسه، تعلق داشته است. در اطراف آن آثار یک آسیاب وجود دارد.
فرود (موسیقی). فُرود (موسیقی)
(یا: کادانس) در موسیقی به مفهوم بازگشت به مبدأ و شروع آهنگ یا گام یا مقام. در موسیقی ایرانی هر دستگاه یا آواز و گوشه به تناسب وسعت و حالت در خاتمه دارای فیگور ملودیک خاصی است که نوازنده یا خواننده با اجرای آن احساس خاتمۀ آهنگ را به شنونده القا می کند. فرود، هماهنگ کنندۀ احساس شنونده و هنرمند در مرحلۀ پایانی است. در موسیقی مقامی قدیم به جای واژه فرود از «مُحَطّ» استفاده می کردند. در علم هارمونی فرود (کادانس) به فرمول هایی معیّن اطلاق می شود که برای تفکیک جمله های موسیقی به کار می رود. مانند فرودِ اُتنتیک ـ فرودِ پلاگال ـ فرودِ گول زن (بریده). در موسیقی ایرانی به جز «فرودِ بالِ کبوتر» در شور و همایون، بقیه فرودها نام معیّنی ندارند و صرفاً به ذکر نام دستگاه، آواز یا مقام پس از واژۀ فرود بسنده می شود، مانند فرود عشاق، فرود شهناز، فرود دلکش، فرود عراق، فرود مخالف.
فرود بال کبوتر. برخلاف موسیقی غربی که در آن، فرودها، فرمول های هارمونیکی اند، فرودهای ایرانی، فرمول های ملودیک اند. در موسیقی غرب فرود پایانی معمولاً از تسلسل درجه هایی به شرح زیر تشکیل می شود که در آخر جمله ها آورده می شود: فرود کامل اُتنتیک (اصیل) پایانی است که آکور نمایان (درجۀ پنجم) ماقبل آخر، به صورت پایگی؛ و آکور تونیک آخری، با حالت اکتاوی آمده باشد. اگر به جای آکور نمایان، آکور درجۀ چهارم آمده باشد، «فرود پلاگالی» شکل می گیرد که «فرود کلیسایی» یا به اصطلاح «فرود مقدس» نیز نامیده می شود. فرود گول زن یا بریده موقعی تشکیل می شود که بعد از آکور نمایان برخلاف انتظار به جای آکور تونیک، آکور دیگری که معمولاً درجۀ ششم است بیاید. «فرود نیمه پایان» وقتی است که فرود به روی درجۀ نمایان برسد. نوع ویژۀ نیمه پایان که به «فرود فریژینی» معروف، است در بعضی موارد به کار برده می شود و به این شکل است که فرود، روی درجۀ نمایانِ مُدِ کوچکِ نسبیِ تُنِ مربوط، برسد.
