لغت نامه دهخدا
زکی. [ زَ کی ی ] ( ع ص ) پاکیزه. ( ترجمان القرآن )( منتهی الارب ). پاک از فساد. ( غیاث ) ( آنندراج ). طاهر. طیب. پاک. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
بویا چون مشک زکی بینمش
گاه جوانمردی و گاه وقار.منوچهری.معجزه همچون گواه آمد زکی
بهر صدق مدعی در بیشکی.مولوی ( مثنوی ).|| فعیل از زکاء بمعنی فاعل و در سوره مریم : قال انما اءَنا رسول ربک لأَهب لک غلاماً زکیّا. بیضاوی گوید: یعنی طاهر از گناهان و نامی بر خیر. ( از اقرب الموارد ). || زائد الخیر و الفضل بین الزکاء. ( ذیل اقرب الموارد ). || نیکو و خوش عیش. ج ، ازکیا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
زکی. [ زَ ] ( از ع ، ص ) مالدار. متمول. ( ناظم الاطباء ). || آنکه قسمتی از مال خود را به فقرا دهد. || پاکدامن. تولک. || باهوش. || چابک. || توانا. || نموکننده مانند کودک. ( ناظم الاطباء ).
زکی. [ زَ / زَ کی ی ] ( صوت ) در تداول کلمه تعجب است. ای عجب ! ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
زکی. [ زَ کی ی ] ( اِخ ) از جمله القاب امام حسن بن علی المرتضی ( ع ) است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 21 شود.
زکی. [ زَ کی ی ] ( اِخ ) از جمله القاب امام حسین بن علی المرتضی ( ع ) است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 33 شود.
زکی. [ زَ کی ی ] ( اِخ ) از جمله القاب امام چهارم علی بن حسین بن علی المرتضی ( ع ) است. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 62 شود.
زکی. [ زَ کی ی ] ( اِخ ) لقب امام حسن عسکری است. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 98 و 99 شود.
زکی. [ زَ کی ی ] ( اِخ ) ( پارسا ) انجیل لوقا 19: 2 مردی از اغنیای یهود است که در اریحا سکونت داشته ، رئیس عشاران آن حدود بود. رجوع به قاموس کتاب مقدس شود.
زکی. [ زَ کی ] ( اِخ ) رجوع به زکی همدانی در همین لغت نامه شود.
زکی. [ ] ( اِخ ) نام شهری ازبلاد عمان. ابن بطوطه. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
