معنی یکه تاز | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

یکه تاز. [ ی َک ْ ک َ / ک ِ / ی ِک ْ ک َ / ک ِ ] ( نف مرکب ) مبارزی که تنها بر حریف خود بتازد و منتظر معد و معاون نباشد. || کسی که در تاخت ، دوم خود نداشته باشد. ( آنندراج ). کسی که در تاخت وتاز منفرد و بی نظیر باشد. ( ناظم الاطباء ) :
آن سوار یکه تازم در بیابان جنون
کآفتاب ومه کنندم آرزوی شاطری.ملافوقی یزدی ( از آنندراج ).یکه تازان است پر بر جان زده
یک سواره بر صف مردان زده.؟ ( از آنندراج ).|| لقبی بوده است که به روزگار صفویه به بعض سپاهیان داده می شد. ( از یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

( ~. ) (ص فا. ) بی نظیر، بی مانند، سوارِ بی همتا.

فرهنگ عمید

۱. ویژگی سوار بی همتا.
۲. [مجاز] دلیر و بی باک.
۳. ویژگی سواری که تنها بر حریف خود بتازد.
۴. آن که در تاخت وتاز بی نظیر باشد.

فرهنگ فارسی

(صفت ) ۱- سواری که به تنهادرمیدان بجنگ هم نبردان رود یکهسوار. ۲- سواربی نظیر جنگجوی بی مانند.
سواربی همتا، دلیروبی باک، بی نظیردرتاخت وتاز، سواری که تنها برحریف خودبتازد