دانشنامه عمومی
پنبهٔ نسوز نمونهٔ خوبی است از ماده ای که مولکول های غول پیکر یک بعدی را تشکیل می دهد. مولکول های حباب ساز پنبهٔ نسوز زنجیرهٔ درازی است از اتم ها، که ساختمان ریشه گون یک کانی نیز از همان ناشی می شود. این مولکول ها پهلو به پهلوی هم جای گرفته اند. بستگی آن ها به یکدیگر با نیروهای ضعیف کششی است.
حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد در فنلاند از پنبهٔ کوهی برای ساخت ظرف های گلی استفاده می شده است و در مقیاس محدود، از حدود ۲۰۰۰ سال قبل استفاده از پنبهٔ کوهی برای تهیهٔ لباس مرسوم بوده است. هرودوت ( ۴۵۰ سال پیش از میلاد ) نقل می کند که چگونه رومیان مردگان خود را قبل از سوزاندن درون پارچه های بافته شده از پنبهٔ کوهی می پیچیدند تا بهتر بتوانند خاکستر مردهٔ خود را جمع آوری نمایند و این ماده را «آمیانتاژ» یعنی خلل ناپذیر، پلید نشدنی و فسادناپذیر می نامیدند. پنجاه سال پس از میلاد مشکلات مربوط به پنبهٔ کوهی و استفاده از ماسک های ویژه که از ورود غبار پنبهٔ کوهی جلوگیری می کرد مطرح بود. گفته می شود شارلمانی لباسی از پنبهٔ کوهی داشت که با پوشیدن آن از درون آتش عبور کرد و تطهیر شد و هیچ صدمه ای به او نرسید.
در سال ۳۰۰ قبل از میلاد ثئوفراستوس که از شاگردان ارسطو بود در کتاب خود به نام درباره سنگ ها به مادهٔ بدون نامی، شبیه چوب پوسیده اشاره کرده است که در اثر اختلاط با نفت می سوزد، بدون آن که آسیبی ببیند.
طبری در کتاب تاریخ شاهان و پیامبران می نویسد که خسرو پرویز دستاری داشت از جنس پنبهٔ کوهی که برای پاکیزه کردن، آن را در آتش می انداخت و نابود نمی شد.
