پایچه

لغت نامه دهخدا

پایچه. [ چ َ / چ ِ ] ( اِ مصغر ) ( از پای و چه ادات تصغیر ) پاچه. دهانه هر یک از دو بخش شلوار. هر یک از دو بخش شلوار. پایچه ، پاچه تنبان و شلوار باشد و آنرا بعربی رجلان خوانند. || کراع. پاچه. پاچها، بالغاء. ( منتهی الارب ). و نیز رجوع به پاچه شود.

فرهنگ معین

(چِ ) (اِمصغ . ) نک پاچه .

فرهنگ عمید

= پاچه

فرهنگ فارسی

( اسم )۱- دهان. هر یک از دو بخش شلوار. رجلان . ۲- پاچ. گاو و گوسفند و مانند آن کراع .
پاچه دهانه هر یک از دو بخش شلوار

دانشنامه عمومی

پایچه یا پایک ( انگلیسی: Sterigma ) ساق بسیار کوچک سوزنی شکل در رأس بازیدیوم که در قارچ های بازیدیومیست است که هاگ بر روی آن تشکیل می شود.