معنی ناهنجار | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

ناهنجار. [ هََ ]( ص مرکب ) بی راه. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). نه به آئین. ( یادداشت مؤلف ). بی قاعده. برخلاف طریقه معین. ( لغات فرهنگستان ). نامناسب. || درشت. ناهموار. ( از ناظم الاطباء ). خشن. ناملایم. ناخوار. ناخار.
- رفتار ناهنجار ؛ رفتار بی تناسب و ناملایم و ناپسند.
|| خشن. تربیت ناشده. ناخراشیده. نخراشیده و نتراشیده. بدون ادب و ظرافت : در دل گفتم که مردی ناهنجار است که با دست ناشسته غذا میخورد. ( تذکرة الاولیاء ).

فرهنگ معین

(هَ ) (ص . ) ۱ - درشت و ناهموار. ۲ - نامعقول ، ناپسند.

فرهنگ عمید

۱. بی قاعده، بی راه و نامناسب.
۲. [مجاز] زشت و ناپسند.
۳. [مجاز] کج و ناهموار.

فرهنگ فارسی

کج وناهموار، زشت وناپسند، بی راه ونامناسب
( صفت ) ۱ - بی قاعده برخلاف قاعده نه به آیین .۲ - نامناسب .۳ - نامعقول ناپسند: اطوار ناهنجاروسخنان بی ادبانه او بغایت آزرده خاطر بود.۴ - ناهمواردرشت . ۵ - تربیت نشده خشن مقابل بهنجار.