لغت نامه دهخدا
نائل. [ ءِ ] ( ع ص ) ( از «ن ی ل » ) آن که می یابد و حاصل میکند و میرسد به چیزی. ( ناظم الاطباء ). رسنده. یابنده. || رسیده. ( ناظم الاطباء ). دریافته.
- نائل آمدن به ؛ رسیدن به. موفق شدن. دریافتن. به دست آوردن. تحصیل کردن.
- نائل شدن ؛ دریافتن و رسیدن. ( ناظم الاطباء ).
|| ( اِ ) ( از «ن ول » ) عطا. ( مهذب الاسماء ). دهش.( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بخشش. ( شمس اللغات ). || ( ص ) عطادهنده. ( مهذب الاسماء ). عطاکننده. ( شمس اللغات ). || ( مص ) نال الرجل نائلا؛ جوانمرد و بسیار عطا گردید آن مرد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
نائل. [ءِ ] ( اِخ ) ابن قیس. یکی از سرداران سپاه معاویةبن ابی سفیان در جنگ با علی بن ابیطالب. در حبیب السیر ج 1 ص 545 نام وی در جمع سران سپاه معاویه ذکر شده است.
نائل. [ ءِ ] ( اِخ ) ابن مطرف بن رزین بن انس السلمی. از رواة احادیث نبوی است. در المصاحف ص 104. حدیثی از او نقل شده است.
نائل. [ ءِ ] ( اِخ ) ابن فروةالعبسی یکی از شجاعان دیار شام به روزگار حکومت مروان و از سرشناسان قوم خویش بود. به سال 122 هَ. ق. هنگام قیام زیدبن علی در عراق ، نائل در کوفه بود و به جنگ زید شتافت. نصربن خزیمه ( از طرفداران زید ) به مقابله او برخاست با هم جنگیدند و هر دو از پای درآمدند. از ( الاعلام زرکلی ).
