لغت نامه دهخدا
مؤرک. [ م ُ ءَرْ رِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از تأریک. پوشاننده و آراینده به اریکه. آنکه حجله عروس را به اریکه و تحف زینت می دهد. ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
مورک. [ م َ رِ ]( ع اِ ) آن جای از پالان که سوار پای خود را در آن می گذارد. ( ناظم الاطباء ). جای پای داشتن راکب از پالان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مورکة. رجوع به مورکة شود. || آن جای از پالان که سوار چون از سواری مانده و خسته شود پای خود را تا کرده در آنجا می گذارد. ( ناظم الاطباء ). میرکة. ( منتهی الارب ). || ( ص ) نعل مورک ؛ نعل بیرون یعنی نعل موزه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). و رجوع به مورکة شود.
مورک. [ م ُ وَرْ رَ ] ( ع ص ) بیگناه. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). یقال : انه لمورک فی الامر؛ ای لیس له ذنب. ( منتهی الارب ).
مورک. [ رِ ] ( ع ص ) آنکه وی را حقی نباشد. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). فلان مورک فی هذه الابل ؛ فلان را حقی در این شتران نیست. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
مورک. [ رَ ] ( اِ مصغر ) مور خرد. مورچه. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به مور و مورچه شود.
مورک. [ رَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان بخش سمیرم بالای شهرستان شهرضا واقع در 47 هزارگزی جنوب سمیرم با 250 تن سکنه. آب آن از قنات و چشمه و راه آن ماشین رو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 10 ).
