ممارات. [ م ُ ] ( ع مص ) جدل و ستیزه کردن. ستیزه. جدل. خصومت : او چون اصرار و انکار قوم دید جز مدارات و ترک ممارات چاره ندید. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 316 ). بونصر پرده از سر ممارات برگرفت و در خدمت رایت منتصر پیش او بازرفت. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 229 ). بعد از این ترا ممارات و مبادات کشتی معاف داشتم. ( جهانگشای جوینی ). لیک در شیخ این گله ز امر خداست نی پی خشم و ممارات و هواست.مولوی.رجوع به مماراة و مِراء شود. مماراة. [ م ُ ] ( ع مص ) مِراء. ( منتهی الارب ). پیکار نمودن. جدال کردن. عداوت نمودن. ( از آنندراج ). جدال و منازعه و لجاجت. ( از اقرب الموارد ). با کسی ستیهیدن. ( دهار ) ( ترجمان القرآن ) ( دستور اللغة ) ( از مجمل اللغة ). با کسی بستیهیدن. ( مصادر زوزنی ). جدل کردن. افساد. دشمنی افکندن میان کسان. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ): من علامات اللئیم المماراة و السفه. ( شرح مقامات شریشی ). || ( اصطلاح فقه ) در اصطلاح فقه ،مجادله در سخن به قصد اظهار فضل و یا اثبات غلبه. مماراة غیرجائز و نامشروع است. رجوع به ممارات شود. مماراة. [ م َ ] ( ع اِ ) گذشتها و ماجراها. ( آنندراج ).
فرهنگ معین
(مُ ) [ ع . مماراة ] ۱ - (مص ل . ) جنگ کردن ، جدال کردن . ۲ - (اِمص . )جدال ، ستیزه .
فرهنگ عمید
جنگ کردن، جدال کردن، پیکار کردن.
فرهنگ فارسی
۱ - ( مصدر ) جنگ کردن جدال کردن . ۲ - ( اسم ) جدال ستیزه .
دانشنامه آزاد فارسی
مُمارات (در لغت به معنی جدال و نزاع) در اصطلاح منطق، گونه ای مغالطۀ لفظی (صوری) که از «نفس ترکیب الفاظ» سرچشمه می گیرد و شنونده را به اشتباه می اندازد، مثل پاسخ کسی که در نزاع شیعه و سنّی، در پرسش از شمار جانشینان پیامبر (ص) گفت «اربعة ٌ، اربعةٌ، اربعة ٌ»؛ از آن دو معنی به دست می آید: ۱. تأکید بر چهار که خلفای راشدین را به ذهن می آورد (نگرش سنّی)؛ ۲. جمع چهار با چهار با چهار که می شود دوازده و دوازده امام (ع) را به ذهن متبادر می سازد (نگرش شیعی).
