لغت نامه دهخدا
- وجه مصدری ؛ در دستورهای قدیم ، فعلی را می گفتند که به صورت اسم ( مصدر ) درآمده باشد و غالباً متعاقب صیغه مطلوب یکی از افعال بایستن ، یارستن ،توانستن ، خواستن ، شایستن و... درآید، چون : نخواهم شنیدن ، نیارم گفتن ، نتوانم رفتن ، نباید بستن. در استعمال این صورت در قدیم بیشتر مصدر کامل به کار بوده است ولی امروزه بیشتر با مصدر مرخم یا مخفف به کار می رود: نباید گفت ، نشاید شنید، نیارست دید، نخواهد رفت و... :
اشک حافظ خرد و صبر به دریا انداخت
چه کند سوز غم عشق نیارست نهفت.
