مشاع

لغت نامه دهخدا

مشاع. [ م ُ ] ( ع ص ) بخش ناکرده : سهم مشاع ؛ بهره بخش ناکرده. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). مشترک و تقسیم ناکرده شده. و اکثر استعمال آن در زمین است ، چنانکه در مدار نوشته که مشاع ، زمین مشترک که قسمت کرده شده نباشد. ( غیاث ) ( آنندراج ). بخش ناکرده. قسمت نشده. جدانشده از حصه دیگری یا دیگران ، مقابل مفروز. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
مشاع آمد میان عیسی و من گلشن وحدت
به جان آن نیمه بخریدم هم از عیسی به ارزانی.خاقانی.|| ( اصطلاح حقوق ) مالی است که مشترک بین دو یا چند نفر باشد و سهم آنها را در خارج نتوان تمیز داد، مانند خانه ای که بطور ارث به دو برادر میرسد که هر یک از آنها مالک نصف مشاع خانه هستند. ( فرهنگ حقوقی تألیف جعفری لنگرودی ). || آشکارا و فاش کرده شده. ( غیاث )( آنندراج ).
مشاع. [ ] ( ص ) دزد و بدفعل. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 228 ).
مشاع. [ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان دماوند که 510 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).

فرهنگ معین

(مُ ) [ ع . ] (اِ. ) ملک یا خانه ای که میان چند نفر مشترک باشد و سهم جداگانة هر یک معین نشده باشد.

فرهنگ عمید

۱. بخش ناکرده، غیرمفروز.
۲. [مقابلِ مفروز] (حقوق ) ویژگی ملکی که مشترک بین دو یا چند نفر باشد و قسمت هر یک مفروز و محدود نشده باشد.

فرهنگ فارسی

دهی جزئ دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان دماوند. در ۶ کیلومتری شمال باختر دماوند. کوهستانی سردسیر. دارای ۵۱٠ تن سکنه . امامزاده ای معروف به دو برادر دارد .
بخش ناکرده، ملکی که مشترک بین دویاچندنفرباشدوقسمت هریک مفروزومحدودنشده باشد، غیرمفروز
( اسم ) ۱ - آنچه که مشترک و تقسیم ناکرده باشد . ۲ - زمین یا جز آن که ملک مشترک چند تن باشد و حصه های آنان تقسیم نشده باشد .
دزد و بد فعل

دانشنامه آزاد فارسی

مُشاع
(در لغت یعنی منتشر، شایع و مشترک) در اصطلاح فقهی، سهام و نصیب هایی است که تقسیم و تجزیه نشده باشد. سهم مشاع یعنی حصه ای از یک شیء تقسیم نشده که معیّن نشده است.

ویکی واژه

ملک یا خانه‌ای که میان چند نفر مشترک باشد و سهم جداگانة هر یک معین نشده باشد.