لغت نامه دهخدا
غوی. [ غ َ وی ی ] ( ع ص ) بیراه. ( دهار ) ( مهذب الاسماء ). گمراه. ( غیاث اللغات ) ( منتهی الارب ). ضال . پیرو خواهش نفس. ( المنجد ). گمره. ج ، غویّون. ( مهذب الاسماء ) :
جز نیکویی پذیره نیاید ترا گذر
در رسم و خوی تو سخن دشمن غوی.فرخی.سخاوت تو و رای بلند و طالع و طبع
نه منقطع نه مخالف نه منکسف نه غوی.منوچهری.بر موسی پیمبر و بر یوشعبن نون
بهتان و زور بندی ای طاغی غوی.سوزنی.شبروان راه حق را غول پندارد غوی.سیف اسفرنگ.گفت با لیلی خلیفه کاین تویی
کز تو شد مجنون پریشان و غوی.مولوی ( مثنوی ).تو نیایی در سر و خوش میروی
من همی آیم بسر در چون غوی.مولوی ( مثنوی ).|| منفرد و تنها. یقال : بت غویاً؛ ای مخلیاً. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). بت غویاً؛ ای منفرداً. ( المنجد ). رجوع به غَوی ً شود .
غوی. [ غ َ وی ی ] ( اِخ ) از اعلام است. ( منتهی الارب ). از نامهاست. ( تاج العروس ).
