ضایعه

لغت نامه دهخدا

( ضایعة ) ضایعة. [ ی ِ ع َ ] ( ع ص ، اِ ) تأنیث ضایع. ج ، ضایعات.

فرهنگ معین

(یِ عَ یا عِ ) [ ع . ضایعة ] (اِفا. ) مؤنث ضایع . ۱ - از دست رفته ، تلف شده . ۲ - تباه شده ، فاسد.

فرهنگ عمید

۱. فاجعۀ مهم به ویژه بر اثر فوت کسی.
۲. (صفت ) [قدیمی] = ضایع

فرهنگ فارسی

مونث ضایع، تلف شده، ازدست رفته
( اسم ) مونث ضایع ۱ - از دست رفته تلف شده . ۲ - فاسد گشته تباه شده جمع ضایعات .

ویکی واژه

مؤنث ضای
از دست رفته، تلف شده.
تباه شده، فاسد.