لغت نامه دهخدا
بفرمود تا باز گردد ز راه
شود شاددل سوی تخت و کلاه.فردوسی.بزد کوس و برداشت از نیمروز
شده شاددل شاه گیتی فروز.فردوسی.ابر هفت کشور بود پادشا
یکی شاددل باشد و پارسا.فردوسی.تو شادخوار و شادکام و شادمان و شاددل
بدخواه تو غلطیده اندر پای پیل پوستین.فرخی.ره بُرو شخ شکن و شاددل و تیزعنان
خوش رو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز.منوچهری.شادروان باد شاه شاددل و شادکام.
گنجش هر روز بیش رنجش هر روز کم.منوچهری.جانهای پشته اندر آب و گل
چون رهند از آب و گلها شاددل.مولوی.
شاددل. [ دِ ] ( اِخ ) نامی از نامهای ایرانی : و پسر شاددل که امیر عدن بود آب آورده بود از جای دور مال بسیاربر آن خرج کرده... و به دشت عرفات برده و آنجا حوضها ساخته که در ایام حج پرآب کنند. ( تاریخ سیستان ).
