لغت نامه دهخدا
زهردار. [ زَ ] ( نف مرکب ) صاحب زهر. جانور یا گیاهی که سم دارد. سامه. سوام : مار زهردار. مقابل بی زهر. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). حیوان زهردار؛ جانوری که دارای زهر باشد. ( ناظم الاطباء ) :
کشت خال لب توام آری
مگس شهد زهردار بود.میرخسرو ( از آنندراج ). || آلوده به زهر و محتوی از زهر: خنجر زهردار؛ خنجر آلوده به زهر. ( ناظم الاطباء ) :
برآویخته ناچخی زهردار
بوقت زدن تلخ چون زهرمار.نظامی.رجوع به زهر شود.
