معنی روشندلی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

روشندلی. [ رَ / رُو ش َ دِ ] ( حامص مرکب ) صفت روشندل. روشن ضمیری. دانایی. آگاهی. ( فرهنگ فارسی معین ) :
سکندر که خورشید آفاق بود
به روشندلی در جهان طاق بود.نظامی.بخوبی شد این یک چوبدر منیر
چو شمس آن ز روشندلی بی نظیر.نظامی.همتش از غایت روشندلی
آمده در منزل بی منزلی.نظامی.و رجوع به روشندل شود.