لغت نامه دهخدا
آبل. [ ب ِ ] ( ع ص ) استاد و دانا بچرانیدن شتر.
ابل. [ اَ ب ِ ] ( اِ ) قاقله صغار. هیل که در طعام کنند. هال. هل. قردامومن .
ابل. [ اَ ب ِ ] ( ع ص ) فربه. || دانا بکار شتر. آنکه استاد باشد در شترداری.
ابل. [ اَ ب َ ] ( ع اِمص ) گرانی و ناگواری طعام.
ابل. [ اُ ب ُ ] ( ع اِ ) گیاهی است که بار دیگر از گیاه ِ بریده یا چریده رسته باشد. || ج ِ ابیل. || ( اِخ ) نام موضعی است.
ابل. [ اُب ْ ب َ ] ( ع ص ) ابل ابل ؛ شتران رهاشده که کسی به آنها دست نرساند و متعرض احوال آنها نبود.
ابل. [ اِ ب ُ ] ( از لاتینی ،اِ ) غلیون. اقطی صغیر.
ابل. [ اَ ب ُ ] ( اِ ) دوائی است که به شیرازی بل شیرین گویند و طراثیث و طرثوث همان است. ( برهان ).
ابل. [ ]( اِخ ) شهریست به سند از ناحیت بدهه ، آبادان و با نعمت سخت بسیار و اندر وی مسلمانانند. ( حدودالعالم ).
ابل. [ ] ( عبری ، اِ ) اسمی است به معنی چمن که در تورات بر نام قریه ای چند درآمده ، چون ابل بیت معکه ، ابل شظیم ، ابل محوله ، ابل مصرایم.
ابل. [ اِ ب ِ / اِ ] ( ع اِ ) نامی است جمله اشتران را. ( مهذب الاسماء ). اشتران بیش از دو. ( جمع بی مفرد یا اسم جنس باعتبار وضع نه استعمال ). ج ، آبال :
محقق همان بیند اندر ابل
که در خوبرویان چین و چگل.سعدی.گفتم بگریم تا ابل ،چون خر فرومانَد بگل
وین نیز نتوانم که دل با کاروانم میرود.سعدی.|| ابر حامل باران.
ابل. [ اَ / اُ ] ( ع ص ) تر یا خشک.
ابل. [ اَ ] ( ع مص ) خداوند شتران بسیار شدن. || بی نیاز شدن شتران و غیر آن از آب بسبب گیاه تر خوردن. || اباله ، یعنی زه و طوقه ساختن برای چاه. || غالب و قوی گردیدن. || شتران چرنده برای کسی بادید کردن. || دانا و ماهر شدن بکار شتر و گوسپند. استاد شدن در چرانیدن شتر. ( زوزنی ).
ابل.[ اَ ب َل ل ] ( ع ص ) سخت بی شرم. ( مهذب الاسماء ). بی شرم.بی حیا. شوخ. || سوگندخواره. ( مهذب الاسماء ). || ستمکار. بغایت ظالم. || فاسق. فاجر. || مرد سخت خصومت. جنگجو. مرد ستهنده. || بازایستاده از خیر. || دیردارنده وام. بَدبِده. مؤنث : بَلاّء. ج ، بُل .
