ایمیل
فرهنگ فارسی
دانشنامه عمومی
رایانامه در شبکه های کامپیوتری و اینترنت کار می کند. سیستم های امروزه بر اساس مدل ذخیره و ارسال فعالیت می کنند. سرورهای رایانامه پیام ها را می پذیرند، ارسال و ذخیره می کنند. نه کاربران و نه رایانه های آنها ملزم نیستند همزمان آنلاین باشند. آنها معمولاً برای ارسال یا دریافت پیام یا بارگیری آن به یک سرور رایانامه یا رابط پست الکترونیکی وب متصل می شوند.
رایانامه های اولیه در ابتدا فقط متنی ASCII بودند، بعدها رایانامهٔ اینترنتی توسط برنامه های افزودنی رایانامهٔ چندمنظوره ( MIME ) گسترش یافت تا متن را در سایر کاراکترها و پیوست های محتوای چندرسانه ای حمل کند. رایانامهٔ بین المللی، با آدرس های رایانامهٔ بین المللی شده با استفاده از UTF - 8، استاندارد شده، اما به طور گسترده پذیرفته نشده است.
سابقه سرویس های رایانامه مدرن اینترنتی به آرپانت ( ARPANET ) برمی گردد. اولین استانداردهای رمزگذاری پیام های رایانامه در سال ۱۹۷۳ منتشر شد ( RFC 561 ) . یک رایانامه ارسال شده در اوایل دهه ۱۹۷۰ مشابه یک رایانامهٔ ساده ای است که امروزه ارسال می شود.
واژهٔ مرکب انگلیسی electronic mail به شکل گرته بردارانه به بسیاری از زبان های جهان راه یافته است. هر یک از دو واژهٔ این ترکیب جداگانه به زبان های مقصد برگردانده شده و سپس در آن زبان ها واژهٔ مرکبی شکل داده اند؛ برای نمونه در فرانسوی به courrier électronique، در آلمانی به elektronische Post، در عربی به برید الکترونی، در روسی به электронная почта و در فارسی به نامهٔ الکترونیک و پست الکترونیک برگردانده شده است.
