لغت نامه دهخدا
همچنان گبتی که دارد انگبین
چون بماند داستان من بدین.رودکی.[ صقلابیان را ] انگورنیست لکن انگبین ، سخت بسیار است ، نبید و آنچه بدو ماند از انگبین کنند. ( حدود العالم ).
جهان خرم و آب چون انگبین
همی مشک بویید خاک زمین.فردوسی.کرا سرکه دارو بود بر جگر
شود زانگبین درد او بیشتر.فردوسی.خداوند جوی می و انگبین
همان چشمه شیر و ماء معین.فردوسی.درین بیشه ای شه زمانی نشین
بیارمت شیر و می و انگبین.فردوسی.کسی کردنتوان ز زهر انگبین
نسازد ز ریکاسه کس پوستین.عنصری.شنیدم ز میراثدار محمد
سخنهای چون انگبین محمد.ناصرخسرو.بر اعدای دین زهری و مؤمنان را
غذایی مگر روغن و انگبینی.ناصرخسرو.زآنکه چون دست پاک باشد سخت
همی از انگبین نیالاید.ناصرخسرو.همچو کرم سرکه ناآگه ز شیرین انگبین
بیخرد چون کرم پیله جان خود سازد هدر.ناصرخسرو.عجب مدار ز من نظم و نثر خوب و بدیع
نه لؤلؤ از صدف است و نه انگبین ز گیاست.مسعودسعد.ندارم باک از آن هرگز که دارم انگبین بر خوان
کجا کس انگبین دارد مگس بر گرد خوان دارد.سنایی.زنبور انگبین برنیلوفر برنشیند. ( کلیله و دمنه ).
چنانکه دایه دهد انگبین و شیر بطفل
دهد ز کوثر فضل انگبین و شیر مرا.سوزنی.ای که لبت طعم انگبین دارد
چشم تو مژگان زهرگین دارد.سوزنی.هست مرا انگبین و زهر یکی
تا دل من عشق آن و این دارد.سوزنی.چو رحم آرد دلت بینم که آب از سنگ می زاید
چو خشم آرد لبت بینم که موم ازانگبین خیزد.خاقانی.من به دلها انگبینم او چو موم
پس تو زین دو آنچه بهتر برگزین.خاقانی.زآنکه چون نحل این بنارا خود مهندس بود شاه
