معنی بحبوحه | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

( بحبوحة ) بحبوحة. [ ب ُ ح َ ] ( ع اِ ) میان و وسط هر چیزی. ( ناظم الاطباء ). وسط مکان.اصل و میان چیزی. بحبوح. ( منتهی الارب ).
- بحبوحةالجنة ؛ میان بهشت. ( مهذب الاسماء ): من سره ان یسکن بحبوحة الجنة فلیلزم الجماعة. ( حدیث ).
- بحبوحةالدار ؛ میان سرای. خیاره. ( تاج العروس ). مأخوذ از تازی ، میان خانه و وسط آن. ( ناظم الاطباء ).
- در بحبوحه ؛ در گیراگیر کار. در وسط کار.