لغت نامه دهخدا
اشعث. [ اَ ع َ ] ( اِخ ) ابومحمدبن معدیکرب کندی. یکی از اصحاب پیامبر ( ص ) بود که درسال دهم هجرت با 60 تن سوار از قبیله خود نزد پیامبر آمد و بشرف اسلام مشرف گردید. آنگاه به یمن بازگشت. پس از آن حضرت در زمره مرتدان درآمد، ولی پس از آنکه به اسارت درآمد، مورد عفو ابوبکر واقع شد و خواهر خلیفه را بزنی گرفت. بعدها در غزوات و وقایع یرموک ، قادسیه ، عراق ، مدائن و نهاوند ابراز غیرت و حمیت بسیار کرد. در غزای صفین در حضور حضرت علی ( ع ) بود و عثمان وی را به حکومت آذربایجان منصوب ساخت. با دخترحضرت امام حسن ( ع ) هم ازدواج کرد و بسال 42 هَ. ق.در کوفه درگذشت. نه حدیث از وی روایت کرده اند. ( از قاموس الاعلام ). و رجوع به الاصابة ج 1 ص 50 و 51 شود.
