لغت نامه دهخدا
شباط. [ ش ُ ] ( اِ ) به لغت رومی ماه آخر زمستان است. ( برهان قاطع ). یکی از ماههای سریانی است که میان ماه کانون الثانی و آذار قرار دارد. ( از متن اللغة ). ماهی است از سال رومی و آن ماه آخر زمستان است. ( منتهی الارب ). مشهور در شباط شین معجمه است و جوهری در صحاح آورده که سین مهمله است و شاید که اصل آن شین معجمه و معرب آن سین مهمله باشد. در اصل سریانی این کلمه شباط با شین بوده و در عربی با شین و سین هر دو استعمال شده است. ( فرهنگ نظام ). تمام دوازده ماه سال رومی در این شعر جمع است :
دو تشرین و دو کانون و پس آنگه
شباط و آذر و نیسان ایار است
حزیران و تموز و آب و ایلول
نگهدارش که از من یادگار است.( نصاب الصبیان ).ماه ششم از سال سریانی و آن ماه سیم زمستان است. مطابق اسفندارمذ فارسی و حوت عرب و سیزدهم فوریه رومی.از دهم بهمن است تا دهم اسفند و میان کانون دوم و آذار و تقریباً مطابق با «مَزعَزن َ» ایران باستان. ( یادداشت مؤلف ). پنجمین ماه سال سریانی. این نام از اسم یازدهمین سال یهودیان ، شُباط که تقریباً بر آن منطبق است اخذ شده. این ماه از 31 ژانویه تقویم رومی شروع شود و 28 روز دارد و در هر چهار سال یک روز کبیسه بدین روزها افزوده شود و با فوریه فرنگی نیز منطبق گردد. ( حاشیه برهان چ معین ). نام یکی ازماههای رومی است و آن را اشباط و سباط به اعتبار فراوانی باران گویند. این نام را در لاتین «فرواریوس » گویند، به معنی پاکیزگی نسبت به عید تطهیر که در روز 15 آن ماه است. روزهای ماه شباط 28 روز است و در سنه کبیسه یک روز بر آن اضافه شود و 29 روز گردد. ( از دائرةالمعارف بستانی ).
شباط. [ ] ( اِخ ) نام تیره ای است از قبیله ٔجوابر در جبل الدروز سوریه. ( از معجم قبایل العرب ).
